Τελικά τι μας κάνει ευτυχισμένους;

Είναι τα μικρά πράγματα στη ζωή; - λεπτομέρειες που όταν εμφανίζονται/συμβαίνουν δε μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση αλλά συμβάλλουν τα μέγιστα στο να μας δώσουν μια αίσθηση ασφάλειας, ευφορίας και άνεσης;

Είναι τα πρόσωπα που διαλέγουμε να μας συντροφεύουν; - φίλοι, σχέσεις, οικογένεια (χωρίς συγκεκριμένη σειρά, μη με κυνηγήσετε) που απλά βρίσκονται εκεί για να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να γιορτάσουν μαζί μας τις χαρές;

Είναι τα μέρη που επισκεπτόμαστε και ανακαλύπτουμε πρώτη φορά, ή γνωρίζουμε αλλά συνεχίζουμε να πηγαίνουμε γιατί μας αρέσουν και μας ταιριάζουν;

Είναι οι αναμνήσεις των ωραίων εμπειριών που έχουμε ζήσει και που μας δίνουν μια αίσθηση ολοκλήρωσης, την πεποίθηση ότι έχουμε ζήσει τη μέχρι τώρα ζωή μας στο μέγιστο δυνατό;

Ή μήπως όλα αυτά μαζί, αλλά άλλο πράγμα κάθε φορά;

Ή μήπως…

• Καφές και κουβέντα στο Blue.
  
• Περπάτημα στο South Bank του Λονδίνου.
  
• Χορός μέχρι τελικής πτώσεως, με δυνατή και γρήγορη μουσική, ανάμεσα σε ωραίο κόσμο σε Slimelight, Bios, Koko.
  
• Σινεμά κανονισμένο τελευταία στιγμή με φίλους.
  
• Ηλιοβασίλεμα μετά από πολλές ώρες ρακέτας στο Καραβοστάσι.
  
• Οδήγηση χωρίς τελικό προορισμό, απλά και μόνο για την οδήγηση, τη σκέψη και τη μουσική που τη συνοδεύει.
  
• Canyoning στα παγωμένα νερά του Αχέροντα, ελπίζοντας ότι θα φτάσεις στις πηγές του αλλά γνωρίζοντας ότι θα τα καταφέρεις μάλλον την επόμενη φορά.
  
• Άραγμα σπίτι με ταινία, σουβλάκια και παγωτό.
  
• Χαμόγελο από όμορφη, άγνωστη, περαστική κοπέλα στο δρόμο.
  
• Ποτό στην ταράτσα του GazArte και συνέχεια στο Villa.
  
• Ψώνια στο Golden Hall, χωρίς λίστα, απλά για την ανανέωση.
  
• Φαγητό στο Beer Academy, άπειρο γέλιο και συνέχεια στην Παγωτομανία.
  
• Τρέξιμο στο Άλσος Γαλατσίου με την καλύτερη μουσική στο iPod.
  
• Σαλάτα με μαρούλι, ρόκα, κατσικίσιο τυρί, αμύγδαλα, πάπια και vinaigrette φράουλας στο Kitchen Bar, συνοδευόμενη από κόκκινο κρασί.
  
• Χοροπήδημα με Linkin Park στο Terra Vibe.
  
• Κάθισμα κάτω με μπύρα και κουβέντα στο Ναυτικό Όμιλο της Θεσσαλονίκης, ακριβώς πάνω στη θάλασσα.
  
• Καινούργιο strip XKCD κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή πρωί με το που ανοίγει ο υπολογιστής της δουλειάς.
  
• Να είσαι ερωτευμένος/-η.

Εσείς τι έχετε να προσθέσετε;

Synch Festival Day 2 (Chapter 2: Indoors)

Έχοντας τελειώσει με τις open air συναυλίες και με τα αυτιά ακόμα να βουίζουν λίγο από το Squarepusher, οι επιλογές άρχισαν να γίνονται πιο δύσκολες. Στη μια σκηνή οι Βρετανοί The Bug, στην άλλη ο ανερχόμενος Έλληνας Ντέιβιντ. Επιλέγουμε την πρώτη γιατί ξέρουμε πως θα καταλήξουμε τελικά στη δεύτερη..

O ήχος του The Bug από μόνος του δεν εκπλήσσει. Δυνατό grime / dubstep, με hip hop φωνητικά από τον Tippa Irie και απίστευτα βαρύ μπάσο. Όχι κακό, αλλά κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μόδα που όχι μόνο έρχεται λίγο καθυστερημένα στην Ελλάδα αλλά και πλασάρεται ως πολύ πιο ακραία από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει όμως είναι η συμμετοχή του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι ο ήχος στον εσωτερικό εκθεσιακό χώρο είναι κάκιστος και από το αντανακλώμενο μπάσο τρίζουν οι τοίχοι και παραμορφώνεται το beat, ο κόσμος δεν πτοείται και χορεύει ξέφρενα όπως αρμόζει στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Στην άλλη σκηνή παίζει ο Ντέιβιντ, ο οποίος κάνει ένα αρκετά αξιόλογο electro-dance set θερμαίνοντας τον κόσμο για τον Shit Robot που ακολουθεί. Σίγουρα θα ήθελα να τον ξανακούσω γιατί φάνηκε ότι έχει να πει αρκετά ως dj.



Το set του Shit Robot είναι άνετα από τα καλύτερα set που έχω ακούσει τελευταία. Κλασικός ήχος Αγγλίας (ο ίδιος για την ακρίβεια είναι Ιρλανδός…), έχει ό,τι μπορεί να ζητήσει κάποιος από ένα ξεσηκωτικό dj set. Πολύ καλές και smooth μίξεις, άψογη επιλογή τραγουδιών (highlight για μένα το Join in the Chant των Nitzer Ebb), δεμένα extra beats και εφέ, και συχνό slowing down του ρυθμού η του μπάσου για να επανέλθει προκαλώντας ακόμα πιο έντονο χορό και φωνές από το πλήθος. Άψογος.

Η συνέχεια ανήκει στους Βέλγους Aeroplane, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί τελευταία σε πολύ hot remixers, «πειράζοντας» κομμάτια από Friendly Fires (το «Paris» άνοιξε το set τους δίνοντας μια πολύ καλή ιδέα του τι θα ακολουθούσε), MGMT και Bloc Party με μεγάλη επιτυχία. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος, πολύς ιδρώτας, ακόμα περισσότερος χορός και fun.



Ταυτόχρονα όμως, παίζουν άλλες δυο σκηνές με πολύ ενδιαφέροντα ονόματα και όποιος κάθισε μόνο στους ομολογουμένως πολύ καλούς Shit Robot – Aeroplane έχασε απίστευτη εμπειρία. Στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης, ο Έλληνας Biomass έχει γεμίσει τις κερκίδες, έχει καθίσει τον κόσμο οκλαδόν μπροστά στο τραπέζι με το laptop, το synth και την κονσόλα του και παίζει κάτι που κυμαίνεται από minimal dub, μέχρι ambient και sub bass, αλλά εμένα μου θυμίζει έντονα technoid και rhythmic noise, οπότε η χαρά μου είναι υπερδιπλάσια ακούγοντας την πολύ ρυθμική μουσική του και βλέποντας ένα ολόκληρο αμφιθέατρο να ακολουθεί την ήχο και φανερά να του αρέσει.




Αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό το γεγονός ότι μόλις τελείωσε και εισέπραξε το χειροκρότημα που του άξιζε, πολύς κόσμος φώναζε και παρακαλούσε για encore, κάτι που στην αρχή φάνηκε να μην έχει προετοιμάσει αλλά τελικά έκανε προς μεγάλη μας χαρά.

Στην άλλη σκηνή έπαιζε αρχικά ο Hudson Mohawke, ο οποίος διαφημίζεται ως big beat, IDM μπλα μπλα, αλλά τελικά το set του φέρνει πιο πολύ σε techno και έτσι ο κόσμος που έμεινε να τον δει ήταν λιγοστός. Επίσης λίγος ήταν ο κόσμος που παρακολούθησε τον Alex Tsiridis, ο οποίος ξεκίνησε το set του με καλή Detroit techno και πέρασε σε dubstep (μόδα λέμε) με γυναικεία live φωνητικά (στα ισπανικά μάλιστα για το extra μπέρδεμα). Το τέλος του set του Alex και λίγο μετά και των Aeroplane ήταν και το σημείο όπου οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν οπότε αποχώρησα.

Highlights της ημέρας αναμφίβολα τα sets Shit Robot – Aeroplane και ο Biomass, με ειδική μνεία στον Squarepusher ο οποίος ήταν απωθημένο πολλών ετών και δεν απογοήτευσε αλλά ούτε και αποτελεί το live που θα περιγράφω στα εγγόνια μου. Ειδική αναφορά επίσης στην οργάνωση του φεστιβάλ το οποίο παρά τα 4500 άτομα και τις πολλές σκηνές κύλησε πολύ ομαλά και χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις (με εξαίρεση το Mulatu που δεν ήθελε να φύγει με τίποτα από τη σκηνή). Άριστοι επίσης και πολύ εξυπηρετικοί οι εθελοντές, που συνέβαλλαν τα μέγιστα στην ομαλή διεξαγωγή ενός τέτοιου φεστιβάλ. Και του χρόνου!

Synch Festival Day 2 (Chapter 1: Open Air)

Λίγος κόσμος μπορεί να καταλάβει την ανυπομονησία μου για το Synch Festival του σαββατοκύριακου που μας πέρασε. Και η ανυπομονησία αυτή δεν οφειλόταν μόνο σε συγκεκριμένο όνομα (αν και η εμφάνιση του αγαπημένου Squarepusher κάθε άλλο παρά αδιάφορη ήταν) αλλά στη όλο σύνολο του φεστιβάλ και της φιλοσοφίας πίσω από αυτό. Εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

Καλά τα φεστιβάλ στα οποία εμφανίζονται γνωστοί καλλιτέχνες γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να δεις αγαπημένα ονόματα γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι να περιμένεις, αλλά είναι λίγες οι φορές που φεύγεις από ένα τέτοιο φεστιβάλ έχοντας μάθει κάτι καινούργιο. Στο Synch αντίθετα, μπορεί να ξέρεις μερικά ονόματα που λειτουργούν ως «κράχτες», αλλά τα υπόλοιπα σίγουρα τα ανακαλύπτεις εκεί για πρώτη φορά και πάντα υπάρχει κάτι φρέσκο που αξίζει τον κόπο. Ιδανικές καταστάσεις…

Η δεύτερη μέρα λοιπόν του φεστιβάλ ξεκίνησε στην κεντρική σκηνή με τους The Matthew Herbert Big Band, μια εντυπωσιακή παρουσία που αποδείχθηκε ιδανική για το άνοιγμα του φεστιβάλ. Το συγκρότημα αποτελείται από full jazz ορχήστρα, με μαέστρο, έξοχα jazz γυναικεία φωνητικά και τον Matthew Herbert στην παραγωγή, το sampling και τα beats.

Το όλο σύνολο ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό, ένα μείγμα acid jazz με πολλούς dance ρυθμούς σε συνδυασμό με τα προχωρημένα samples του κυρίου Matthew Herbert (μέχρι και το κοινό samplαρε βάζοντάς μας να φωνάξουμε ενώ ηχογραφούσε τη φωνή και τη χρησιμοποίησε σαν βασικό sample για το επόμενο κομμάτι που έπαιξε).

Ακολούθησε μια μικρή κοιλιά στην οποία συνέβαλλαν οι A Mountain of One και οι Teenagers (δε θα πάρω άλλο indie, post-punk, ή αδιάφορο electropop, ευχαριστώ πολύ) και ο Mulatu Astatke and the Ηeliocentrics (μπλα μπλα μπλα) με σχετικά ενδιαφέρουσα Αιθιοπική jazz που έγινε όμως κουραστική και μονότονη μετά το μισάωρο. Άραγμα, μπύρες, γέλιο και βόλτες, διόλου άσχημα.




Η συνέχεια ανήκε δικαιωματικά στον κύριο Tom Jenkinson, aka Squarepusher, ο οποίος μας απογείωσε με το abstract drum and bass του, το απίστευτα τεχνικό μπάσο του και τα live drums. Πολύ έντονος και δυνατός ήχος, συνεχόμενα ξεσπάσματα, αρκετός χορός από το κοινό συνέθεσαν μια πολύ καλή εμφάνιση.



Στα μείον το μπέρδεμα των beats και των drums που μερικές φορές έχαναν το ρυθμό, στα συν το πωρωμένο παίξιμο του Squarepusher που έδειχνε ότι ζούσε αυτό που έκανε. Δυστυχώς λόγω καθυστερήσεων ή εμφάνισή του τέλειωσε μετά τις 1 στερώντας μας το encore, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου μα καθόλου.




Παράλληλα έπαιζαν οι Junior Boys, με πολύ συμπαθητική electropop, που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό (ειδικά τους πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Περράκη που χτυπιόντουσαν δίπλα μας), κλείνοντας έτσι τις open air σκηνές για τη βραδιά. Καλά ως εδώ, αλλά είχε επιτέλους έρθει η ώρα για κοπάνημα δίχως αύριο στις κλειστές αίθουσες και σκηνικά που έμελλε να γίνουν τα highlights της ημέρας...

...και Κάτι για τις Διακοπές...

Μιας και είμαι ον φύσει αισιόδοξο, που αποφεύγει να δει μισογεμάτα ποτήρια όταν υπάρχει εναλλακτική οπτική γωνία και που, ειλικρινά, λαμβάνει ικανοποίηση όταν κάνει τον άλλο κόσμο να γελάει και να αισθάνεται όμορφα, ας κάνω για άλλη μια φορά αυτό που με ευχαριστεί και πού ξέρετε; Ίσως και να βγείτε κερδισμένοι.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εποχή που πολύς κόσμος θεωρεί ως την καλύτερη εποχή του χρόνου. Εγώ προσωπικά δεν προτιμώ καμία εποχή από τις άλλες, περνάω το ίδιο καλά ό,τι εποχή και να είναι. Αυτοί όμως που θεωρούν το καλοκαίρι ως την καλύτερη εποχή οφείλουν να μη γκρινιάζουν, τουλάχιστον τώρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, το καλοκαίρι είναι η κατεξοχήν εποχή για να περάσεις φα-ντα-στι-κά!

Είναι η εποχή που φοράμε ανοιχτόχρωμα ρούχα, που κάνουμε βόλτες συνέχεια γιατί ο καιρός το επιτρέπει και δε βρέχει ούτε χιονίζει. Που όλος ο κόσμος είναι πιο ανοιχτός σε νέες εμπειρίες, στο να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους και να δει πώς μπορεί να περάσει καλύτερα σε μια οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή.

Η εποχή που πηγαίνουμε για μπάνιο τα σαββατοκύριακα (ναι, ακόμα και αυτά των εκλογών γιατί η λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως και να εκφραστεί, δεν πρόκειται να γίνει κατανοητή από αυτούς που την έχουν προκαλέσει και δε θα θέλαμε να ψηφίσουν όλοι όσοι έλεγαν ότι θα ψήφιζαν Οικολόγους Πράσινους γιατί θα έβγαιναν πρώτο κόμμα και θα γινόμασταν ρεζίλι σε όλη την Ευρώπη).

Η εποχή που γίνονται όλα τα καλοκαιρινά φεστιβάλ και που ξαφνικά υπάρχουν τόσες επιλογές που, όχι μόνο δε φτάνουν τα λεφτά, αλλά δε φτάνει και ο χρόνος γιατί πολλά πέφτουν την ίδια μέρα (π.χ. Synch 2η μέρα και Goa Gil ή οι συναυλίες για την Ημέρα της Μουσικής που φέρνουν τόσο καλό κόσμο σε τόσα stages που πρέπει να κλωνοποιηθούμε για να τα δούμε όλα). Για να μην πω ότι υπάρχουν πάντα και οι συναυλιακές επιλογές του εξωτερικού και καταλήξουμε να ψάχνουμε για διακοποδάνειο (Amsterdam’s Sensation White, London’s Get Loaded in the Park κτλ κτλ).

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για να νιώσουμε καλά, όλος ο κόσμος είναι σε mood διακοπών και πέρα από όλα τα θέματα συζήτησης που ούτως ή άλλως υπάρχουν έχουμε και το «πού θα πας διακοπές;» με τον άτυπο διαγωνισμό για το ποιός έχει οργανώσει καλύτερα το πρόγραμμα του καλοκαιριού από άποψη παρέας και μέρους.

Μην ακούω γκρίνιες λοιπόν για πολλή δουλειά (σταμάτα και τη γκρίνια και την πολλή δουλειά, πρέπει να είσαι ο/η μόνος/η που δουλεύει αυτή την εποχή), έλλειψη σχέσης (βρες μια! Καλοκαίρι είναι!), ύπαρξη σχέσης που δεν ικανοποιεί (κόφτη! Βρες άλλη!) ή έλλειψη χρημάτων (καλά θα ήταν να ήταν περισσότερα, αλλά μπορείς να περάσεις φανταστικά και με αυτά).

Το μόνο ζητούμενο είναι να περνάμε καλά. Όσοι δεν περνούν καλά έχουν μόνο τον εαυτό τους να κατηγορήσουν. Άλλωστε διαβάζουν λάθος blog.

"Στηρίζουμε Ελληνικά Προϊόντα" και λοιπές πατριωτικές προσπάθειες καθοδήγησης των μαζών

Έλαβα ένα email την περασμένη εβδομάδα, μέρος των πολυάριθμων forwards που όλοι μας λίγο-πολύ λαμβάνουμε κάθε εβδομάδα, το οποίο αναφερόταν στο τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, οι Έλληνες καταναλωτές, προκειμένου να εμποδίσουμε την επιδείνωση της κρίσης στην Ελλάδα.

Έλεγε λοιπόν το email, γραμμένο από κάποιον κύριο Κων/νο Μαυρίκο, Οικονομολόγο, MSc Marketing and Communications (ουδέν σχόλιο για την αντιστοιχία εργασιακού τίτλου και τίτλου σπουδών), ο οποίος δηλώνει με έμφαση ότι «στηρίζοντας τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες στηρίζουμε τις θέσεις εργασίας μας και δημιουργούμε θέσεις εργασίας για συμπατριώτες μας».

Το πλήρες κείμενο ακολουθεί:


Αντιμετωπίζοντας την Οικονομική Κρίση
Κωνσταντίνος Μαυρίκος, Οικονομολόγος, MSc Marketing & Communications

Λίγο έως πολύ νομίζω πως όλοι έχουν αντιληφθεί τη μεγάλη Οικονομική Κρίση που εξελίσσεται σε όλο τον κόσμο. Δε θα προχωρήσω σε Αναλύσεις των Αιτιών,ούτε σε Προβλέψεις επιδείνωσης, που λίγο πολύ όλοι τις αναμένουν. Αντίθετα, κρίνω πολύ σημαντικό να δώσω μια κρίσιμη σύσταση που μπορεί να εμποδίσει σε ένα βαθμό την Επιδείνωση που όλοι περιμένουμε.
Στηρίξτε τα Ελληνικά προϊόντα και τις Υπηρεσίες, γιατί έτσι θα στηρίξετε τις θέσεις εργασίας σας και θα δημιουργήσετε θέσεις εργασίας για συμπατριώτες σας! Σκεφτείτε μερικά απλά παραδείγματα αλλαγών και τις επιπτώσεις τους:
Αντί για τυρί γκούντα, ψωνίστε Λογάδι Ηπείρου ή Μακεδονικό Τυρί. Λιώνουν το ίδιο καλά στην πίτσα και στα τοστ.
Αντί για κόκα κόλα, πέπσι κόλα, αγοράστε αναψυκτικά Lux, Έψα.
Αντί για Heineken και Amstel, αγοράστε Kraft, Βεργίνα ή προτιμήστε ελληνικά κρασιά.
Αντί για μακαρόνια Barilla, Misko, που παράγονται από πολυεθνική, αγοράστε μακαρόνια Μέλισσα.
Αντί για προσούτο, αγοράστε ελληνικά αλλαντικά.
Αντί για σκληρό τυρί Δανίας, αγοράστε ελληνικά κεφαλοτύρια (παράδειγμα Γκλίτσα, Όλυμπος).
Αντί για γάλα εισαγωγής Βερόπουλου και Lidl, αγοράστε γάλα ΑΓΝΟ, ΜΕΒΓΑΛ, Όλυμπος, ΔΕΛΤΑ.
Αντί για ουίσκι, αγοράστε τσίπουρο, ούζο, τσικουδιά.
Αντί για σοκολάτες Nestle, αγοράστε σοκολάτες ΙΟΝ.
Αντί για ταξίδια εκτός Ελλάδος, προτιμήστε φέτος την Ελλάδα και μόνο!
Αντί για Marlboro, Camel των αγαπημένων Αμερικάνων, αγοράστε ΚΑΡΕΛΙΑ, ΣΕΚΑΠ.
Δείτε τις επιπτώσεις τους:
1. Όταν αγοράζετε προϊόντα πολυεθνικών Εταιρειών, αποδυναμώνετε τις ελληνικές παραγωγές. Αποδυναμώνοντας Ελληνικές Παραγωγές, βοηθάτε στην επιδείνωση της Ανεργίας. Αντίθετα, ενισχύοντας Ελληνικές Παραγωγές σε τόσο δύσκολους καιρούς, βοηθάτε τη διατήρηση και την αύξηση των θέσεων εργασίας!
2. Όταν αγοράζετε εισαγόμενα προϊόντα, ουσιαστικά δίνετε ένα 50% των χρημάτων σας σε εργοστάσια άλλων χωρών, που απασχολούν αποκλειστικά αλλοδαπούς.
Σκεφτείτε επίσης ότι αν η κάθε Ελληνική Οικογένεια στρέψει 500 ευρώ ετησίως σε ελληνικά προϊόντα, τότε για κάθε χίλιες οικογένειες θα αυξηθεί άμεσα η ζήτηση ελληνικών προϊόντων κατά 500.000 ευρώ και θα δημιουργηθεί μια τελική κυκλοφορία χρήματος ισοδύναμη με περίπου 4.500.000 ευρώ στην αγορά! Ή, πιο απλά, 1.000 οικογένειες μπορούν να δημιουργήσουν 100-150 θέσεις εργασίας τουλάχιστον! Αλλάζοντας απλώς την κατανάλωση από προϊόντα πολυεθνικών και από εισαγόμενα προϊόντα. Τελικά, σκεφτείτε ότι, αν όλοι μας υιοθετήσουμε μια τέτοια συνήθεια, τότε 1.000.000 οικογένειες θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε στην πρόσληψη 100.000-150.000 συμπατριωτών μας! Επομένως, όταν κάνετε την επόμενη αγορά σας, σκεφτείτε ότι ίσως να βοηθάτε μεσοπρόθεσμα την επαγγελματική σας εξέλιξη ή την επαγγελματική εξέλιξη αγαπημένων σας προσώπων. Αγαπητοί Συμπατριώτες, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Και διερωτώμαι: Σε αυτή την υπέροχη κοινωνία της πληροφορίας που ζούμε, που έχουμε πρόσβαση σε πολλά κανάλια ενημέρωσης και άρα η ποιότητα της ενημέρωσής μας θεωρητικά αυξάνεται, πώς φιλτράρουμε τις πληροφορίες που στέκουν από αυτές που παρουσιάζονται με αληθοφάνεια και επιχειρήματα αλλά χωλαίνουν από παντού;

Εξηγούμαι:

Το συγκεκριμένο άρθρο αποφεύγει να αναφέρει το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πολυεθνικές οι οποίες εισάγουν προϊόντα στη χώρα μας το κάνουν μέσω ενός αμιγώς ελληνικού franchise, το οποίο έχει έδρα την Ελλάδα, απασχολεί Έλληνες και φορολογείται από το ελληνικό κράτος. Ένας μεγάλος αριθμός μάλιστα εξ’αυτών έχουν εργοστάσιο και στην Ελλάδα.

Δίνει επίσης «πιο απλά» το παράδειγμα ότι «1,000 οικογένειες που μαζί ξοδεύουν συνολικά 500 χιλιάδες ευρώ ετησίως μπορούν να δημιουργήσουν 100-150 θέσεις εργασίας τουλάχιστον!». Αυτό προϋποθέτει τρία πράγματα:

1. ότι οι αυξημένες πωλήσεις μιας εταιρείας απαιτούν αναλογικά περισσότερους ανθρώπους στην παραγωγή, πράγμα που δεν ισχύει στην εποχή του αυτοματισμού της παραγωγικής διαδικασίας
   
2. ότι τα επιπλέον κέρδη από μια ελληνική εταιρεία σε περίοδο κρίσης θα επενδυθούν αυτούσια σε νέες θέσεις εργασίας
   
3. ότι αυτές οι 100 νέες θέσεις εργασίας θα αμείβονται με τα κέρδη αυτά, δηλαδή 500,000 / 1,000 = 5,000 ευρώ ετησίως.

Ό,τι και να πω είναι λίγο.

Προκειμένου να προτιμήσουμε τις «ελληνικές εταιρείες», πρέπει κι αυτές να φροντίσουν να γίνουν πιο ανταγωνιστικές σε θέματα τιμής-ποιότητας.

Μέχρι τότε και εισαγόμενα προϊόντα θα αγοράζουμε αν είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα ελληνικά, και διακοπές στο εξωτερικό θα κάνουμε αν είναι πιο φτηνές και πιο ποιοτικές από την Ελλάδα (που ειδικά φέτος, μιας και η κίνηση αναμένεται πολύ μειωμένη, θα προσπαθήσουν να βγάλουν τα ίδια κέρδη αυξάνοντας απλά τις τιμές) και θα γελάμε με οποιοδήποτε αντίστοιχο «κάλεσμα στήριξης του Έλληνα επιχειρηματία» που δίνει θέσεις εργασίας στους «Συμπατριώτες» μας.

Λένα Πλάτωνος, Γιάννης Παλαμίδας, Μάρθα Φριτζήλα, Etten, Κωνσταντίνος Βήτα live στο Κύτταρο

Μια στιγμή που περίμενα αρκετά χρόνια είχα την ευκαιρία να ζήσω χθες, στη μουσική σκηνή Κύτταρο-Live. Από τότε που ανακάλυψα τη Λένα Πλάτωνος, η πρωτοποριακή μουσική της και το μυστήριο που περιέβαλλε τους στίχους αλλά και το άτομό της με μάγευαν όσο λίγα άλλα πράγματα. Και όταν έκανε τη θριαμβευτική της επιστροφή το καλοκαίρι του 2008 με νέο δίσκο και καταπληκτική συναυλία στο Ηρώδειο εγώ ήμουν στρατιώτης στη Λήμνο.

Το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν ήρθε και για μένα, ένα σχεδόν χρόνο μετά, σε ένα χώρο ο οποίος κουβαλάει αρκετή ιστορία ώστε να φιλοξενήσει μια τόσο μεγάλη καλλιτέχνιδα.

Το άρτι ανακαινισμένο Κύτταρο αναμενόμενα δε γέμισε Τετάρτη βράδυ, αλλά τουλάχιστον όσοι ήταν εκεί ήξεραν γιατί είχαν έρθει, τι να περιμένουν και πόσο να το εκτιμήσουν.

Η συναυλία ξεκίνησε στις 10, υπό τους ήχους του δυνατού «Σ’αγάπησα», ηχογραφημένου, με άδεια σκηνή και προβολή video art. Μόλις τελείωσε το κομμάτι εμφανίστηκε το συγκρότημα, μαζί με τη Λένα Πλάτωνος, τη Μάρθα Φριτζήλα και την Etten. Μινιμαλιστική η παρουσία της Λένας Πλάτωνος, η οποία κάθισε στο πιάνο της (στολισμένο με ένα φωτιστικό που σίγουρα είχε φέρει από το σπίτι της) και τραγούδησε/απήγγειλε λίγα κομμάτια (κυρίως από το νέο δίσκο της «Ημερολόγια») ενώ σε άλλα έκανε δεύτερα φωνητικά στο Γιάννη Παλαμίδα.

Τα κομμάτια που αγαπήσαμε ήταν όλα εκεί. Παρατίθενται όσα θυμάμαι χωρίς κάποια σειρά:

Τι νέα ψιψίνα; (ξεκίνησε και έκλεισε τη συναυλία)
Εμιγκρέδες της Ρουμανίας
Μάρκος (ο Κωνσταντίνος Βήτα τραγουδούσε, οι υπόλοιποι, κλαίγοντας, ψάχναμε χαρτομάντηλα)
Κυψέλη
Πτήση 201
Σαμποτάζ (λίγο πριν το τέλος)
Ραντεβού στην Όαση
Αλίμονο
Άνοιξη
Θάλασσα
Πρωτομαγιά (είναι απερίγραπτο το συναίσθημα του να ακούς τη Λένα Πλάτωνος να τραγουδάει «Είμαι ευτυχισμένη»)
Ντορούτσκα
Ρόζα Ροζαλία
Χορός των Μπιζελιών
Σαμσάρα
Το κοπερτί

Επίσης ακούστηκαν 2 κομμάτια από τον προσωπικό δίσκο του Γιάννη Παλαμίδα («Δωρητής Σώματος» και «Εκφωνήτρια», με δεύτερα φωνητικά από τη Λένα Πλάτωνος) και ένα της Etten, καθώς και αρκετά άλλα τα οποία μας συγκίνησαν και μας έκαναν να θυμηθούμε στιγμές από κάθε φάση της ζωής μας.

Μοναδική μου ένσταση η Μάρθα Φριτζήλα, την οποία αν και σέβομαι πολύ ως καλλιτέχνιδα, δε βρήκα να ταιριάζει στο ρόλο της. Δε μου φάνηκε να νιώθει αυτά που τραγουδούσε και η προσπάθειά της να δώσει το προσωπικό της στίγμα στα τραγούδια της Λένας Πλάτωνος μάλλον την απομάκρυνε από αυτά.

Η Etten αντιθέτως, και καταπληκτική φωνή, και όμορφη σκηνική παρουσία και πολύ συναίσθημα, ανυπομονώ να ακούσω και τον ολοκληρωμένο της δίσκο μέσα στις επόμενες ημέρες.

Ο Γιάννης Παλαμίδας, βετεράνος πλέον και στο χώρο του τραγουδιού και στα τραγούδια που ερμήνευσε με εξέπληξε με τη φωνή του και τις υψηλές οκτάβες που με χαρακτηριστική άνεση έπιανε.

Ο Κωνσταντίνος Βήτα εμφανίστηκε, τραγούδησε δυο κομμάτια και έφυγε, ήσυχα, απέριττα, αλλά ταυτόχρονα έντονα. Μετά τη Λένα Πλάτωνος είναι ο μόνος που 8α μπορούσα να φανταστώ να τραγουδάει το «Μάρκο»

Τέλος, το υπόλοιπο συγκρότημα ήταν πολύ δεμένο, όλα τα μέλη διαλεγμένα ένα-ένα από την ίδια τη Λένα Πλάτωνος και, από όσο μπορώ να κρίνω, όλα άριστες επιλογές.

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα πολύ συναισθηματικά φορτισμένο live, σε πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, από αυτά που θυμάται κανείς για πολύ καιρό. Ελπίζω μόνο η Λένα Πλάτωνος να μην εξαφανιστεί πάλι και να συνεχίσει να μας χαρίζει αριστουργήματα.

«Ραντεβού στην όαση στις 10.30, κοίτα μη χαθείς στα σκοτεινά…»

Απλοί Τρόποι Προστασίας Αμάχου Πληθυσμού Κατά το "Κυνήγι των Πειρατών".

Έχοντας ήδη αναφέρει το πώς χειρίζονται το θέμα δύο από τις μεγαλύτερες τεχνολογικά χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Σουηδία), αναφέρω τις τελευταίες κινήσεις της Γαλλίας και περνάω στην Ελλάδα και το πώς μπορούμε να προστατευθούμε οι Έλληνες χρήστες από την ανίχνευση του IP μας.

Η Γαλλία λοιπόν, δια στόματος και χειρός Νικολά Σαρκοζί, προσπάθησε να περάσει στο κοινοβούλιο ένα νόμο γνωστό ως το “Νόμο των 3 Χτυπημάτων”. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, όποιος χρήστης πιανόταν από τις Γαλλικές αρχές να κατεβάζει και να ανεβάζει παράνομα copyrighted αρχεία θα λάμβανε δυο προειδοποιήσεις μέσω email από τον παροχέα του. Στην τρίτη προειδοποίηση που θα ερχόταν με μορφή επιστολής / τελεσιγράφου, ο παροχέας θα απαγόρευε την πρόσβαση στο internet στο συγκεκριμένο χρήστη για ένα χρόνο, αναγκάζοντάς τον όμως να πληρώνει τη συνδρομή του για αυτό το διάστημα. Το νομοσχέδιο αυτό βεβαίως καταψηφίστηκε από το Γαλλικό Κοινοβούλιο, στέλνοντας τους “προοδευτικούς” βουλευτές της κυβέρνησης Σαρκοζί πίσω εκεί από όπου ξεκίνησαν.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με συζητήσεις που είχαν γίνει στο www.inout.gr, η Οtenet είχε κατά καιρούς φυτέψει παράνομα αρχεία στους servers της στέλνοντας προειδοποιητικά email σε όσους έκαναν το λάθος να τα κατεβάσουν. Από ό,τι θυμάμαι, επρόκειτο για την ταινία Back to the Future ανάμεσα σε άλλες. Τελευταία δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι αντίστοιχο, και θεωρώ ότι, τουλάχιστον από τους ελληνικούς παροχείς, είμαστε ασφαλείς.

Σε κάθε περίπτωση όμως, υπάρχουν κάποια πολύ απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να προστατευθούμε από την ανίχνευση.

• Υπάρχει ένα πρόγραμμα ονόματι Peer Guardian 2 ( http://phoenixlabs.org/pg2/ ) το οποίο διατηρεί blocklist με όλες τις διαδικτυακές διευθύνσεις που μπορεί να δημιουργήσουν νομικά προβλήματα σε όποιον χρησιμοποιεί p2p. Η έγκατάστασή του είναι πολύ απλή, η λίστα γίνεται update κάθε φορά που ανοίγουμε το πρόγραμμα και η προστασία είναι εξασφαλισμένη. Προσωπικά το θεωρώ απαραίτητο να τρέχει όσο κατεβάζει κάποιος οτιδήποτε από p2p, ειδικά δημοφιλή αρχεία και τελευταίες ταινίες που είναι πιο πιθανό να παρακολουθούνται από εταιρείες.

• Όλα τα torrent sites έχουν κάποια σχόλια κάτω από κάθε αρχείο, τα οποία εκτός από την ποιότητα του αρχείου και το αν αξίζει τον κόπο ή όχι δεν παραλείπουν συνήθως να αναφέρουν αν ένα αρχείο παρακολουθείται από εταιρείες. Προσωπικά έχω δει αρκετές περιπτώσεις τέτοιων αρχείων σε piratebay και mininova, και έχω θεωρήσει καλύτερο να μην το ρισκάρω από τη στιγμή που υπάρχουν εναλλακτικές.

• Προκειμένου να προστατεύουμε τα sites που διατηρούν links στο rapidshare, καλό είναι να μην κάνουμε click στο link αλλά copy και paste στο browser / download manager μας. Έτσι δεν κρύβουμε το δικό μας IP, αλλά τουλάχιστον δεν δίνουμε πληροφορίες στο rapidshare για το που βρήκαμε το αρχείο ώστε να μπορέσουν εκείνοι να δουν τι περιέχει, να το κατεβάσουν και να αναζητήσουν αυτούς που το ανέβασαν.

• Σε κάθε περίπτωση όμως, τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει τη σωστή κρίση του χρήστη του διαδικτύου. Πάνω από όλα δηλαδή, πρέπει να προσέχει κάποιος τι, πότε και από πού το κατεβάζει. Δηλαδή, ενώ κάποιος μπορεί με ασφάλεια να κατεβάσει μια ταινία παλαιότερη με την οποία δε θα ασχολείται καμία εταιρεία να την κάνει track, είναι απείρως πιο επικίνδυνο να κατεβάσει μια ταινία που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στα σινεμά. Τελευταίο παράδειγμα η ταινία X-Men Beginnings: Wolverine, της οποίας μια κόπια εκλάπη από το studio πριν καν ολοκληρωθεί και διέρρευσε στο internet. Στην υπόθεση ενεπλάκη μέχρι και το FBI, γιατί αποτελούσε υπόθεση κλοπής, και αρκετός κόσμος που την κατέβασε έλαβε προειδοποιήσεις. Πήγαν γυρεύοντας λέω εγώ.

Οι καιροί είναι δύσκολοι στο θέμα αυτό και αναμένεται να δυσκολέψουν κι άλλο. Συνιστώ προσοχή, μέτρο και σκέψη, παρά παρακινδυνευμένες κινήσεις.