Monday 15 June 2009

Synch Festival Day 2 (Chapter 1: Open Air)

Λίγος κόσμος μπορεί να καταλάβει την ανυπομονησία μου για το Synch Festival του σαββατοκύριακου που μας πέρασε. Και η ανυπομονησία αυτή δεν οφειλόταν μόνο σε συγκεκριμένο όνομα (αν και η εμφάνιση του αγαπημένου Squarepusher κάθε άλλο παρά αδιάφορη ήταν) αλλά στη όλο σύνολο του φεστιβάλ και της φιλοσοφίας πίσω από αυτό. Εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

Καλά τα φεστιβάλ στα οποία εμφανίζονται γνωστοί καλλιτέχνες γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να δεις αγαπημένα ονόματα γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι να περιμένεις, αλλά είναι λίγες οι φορές που φεύγεις από ένα τέτοιο φεστιβάλ έχοντας μάθει κάτι καινούργιο. Στο Synch αντίθετα, μπορεί να ξέρεις μερικά ονόματα που λειτουργούν ως «κράχτες», αλλά τα υπόλοιπα σίγουρα τα ανακαλύπτεις εκεί για πρώτη φορά και πάντα υπάρχει κάτι φρέσκο που αξίζει τον κόπο. Ιδανικές καταστάσεις…

Η δεύτερη μέρα λοιπόν του φεστιβάλ ξεκίνησε στην κεντρική σκηνή με τους The Matthew Herbert Big Band, μια εντυπωσιακή παρουσία που αποδείχθηκε ιδανική για το άνοιγμα του φεστιβάλ. Το συγκρότημα αποτελείται από full jazz ορχήστρα, με μαέστρο, έξοχα jazz γυναικεία φωνητικά και τον Matthew Herbert στην παραγωγή, το sampling και τα beats.

Το όλο σύνολο ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό, ένα μείγμα acid jazz με πολλούς dance ρυθμούς σε συνδυασμό με τα προχωρημένα samples του κυρίου Matthew Herbert (μέχρι και το κοινό samplαρε βάζοντάς μας να φωνάξουμε ενώ ηχογραφούσε τη φωνή και τη χρησιμοποίησε σαν βασικό sample για το επόμενο κομμάτι που έπαιξε).

Ακολούθησε μια μικρή κοιλιά στην οποία συνέβαλλαν οι A Mountain of One και οι Teenagers (δε θα πάρω άλλο indie, post-punk, ή αδιάφορο electropop, ευχαριστώ πολύ) και ο Mulatu Astatke and the Ηeliocentrics (μπλα μπλα μπλα) με σχετικά ενδιαφέρουσα Αιθιοπική jazz που έγινε όμως κουραστική και μονότονη μετά το μισάωρο. Άραγμα, μπύρες, γέλιο και βόλτες, διόλου άσχημα.




Η συνέχεια ανήκε δικαιωματικά στον κύριο Tom Jenkinson, aka Squarepusher, ο οποίος μας απογείωσε με το abstract drum and bass του, το απίστευτα τεχνικό μπάσο του και τα live drums. Πολύ έντονος και δυνατός ήχος, συνεχόμενα ξεσπάσματα, αρκετός χορός από το κοινό συνέθεσαν μια πολύ καλή εμφάνιση.



Στα μείον το μπέρδεμα των beats και των drums που μερικές φορές έχαναν το ρυθμό, στα συν το πωρωμένο παίξιμο του Squarepusher που έδειχνε ότι ζούσε αυτό που έκανε. Δυστυχώς λόγω καθυστερήσεων ή εμφάνισή του τέλειωσε μετά τις 1 στερώντας μας το encore, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου μα καθόλου.




Παράλληλα έπαιζαν οι Junior Boys, με πολύ συμπαθητική electropop, που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό (ειδικά τους πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Περράκη που χτυπιόντουσαν δίπλα μας), κλείνοντας έτσι τις open air σκηνές για τη βραδιά. Καλά ως εδώ, αλλά είχε επιτέλους έρθει η ώρα για κοπάνημα δίχως αύριο στις κλειστές αίθουσες και σκηνικά που έμελλε να γίνουν τα highlights της ημέρας...

No comments:

Post a Comment