Απλοί Τρόποι Προστασίας Αμάχου Πληθυσμού Κατά το "Κυνήγι των Πειρατών".

Έχοντας ήδη αναφέρει το πώς χειρίζονται το θέμα δύο από τις μεγαλύτερες τεχνολογικά χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Σουηδία), αναφέρω τις τελευταίες κινήσεις της Γαλλίας και περνάω στην Ελλάδα και το πώς μπορούμε να προστατευθούμε οι Έλληνες χρήστες από την ανίχνευση του IP μας.

Η Γαλλία λοιπόν, δια στόματος και χειρός Νικολά Σαρκοζί, προσπάθησε να περάσει στο κοινοβούλιο ένα νόμο γνωστό ως το “Νόμο των 3 Χτυπημάτων”. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, όποιος χρήστης πιανόταν από τις Γαλλικές αρχές να κατεβάζει και να ανεβάζει παράνομα copyrighted αρχεία θα λάμβανε δυο προειδοποιήσεις μέσω email από τον παροχέα του. Στην τρίτη προειδοποίηση που θα ερχόταν με μορφή επιστολής / τελεσιγράφου, ο παροχέας θα απαγόρευε την πρόσβαση στο internet στο συγκεκριμένο χρήστη για ένα χρόνο, αναγκάζοντάς τον όμως να πληρώνει τη συνδρομή του για αυτό το διάστημα. Το νομοσχέδιο αυτό βεβαίως καταψηφίστηκε από το Γαλλικό Κοινοβούλιο, στέλνοντας τους “προοδευτικούς” βουλευτές της κυβέρνησης Σαρκοζί πίσω εκεί από όπου ξεκίνησαν.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με συζητήσεις που είχαν γίνει στο www.inout.gr, η Οtenet είχε κατά καιρούς φυτέψει παράνομα αρχεία στους servers της στέλνοντας προειδοποιητικά email σε όσους έκαναν το λάθος να τα κατεβάσουν. Από ό,τι θυμάμαι, επρόκειτο για την ταινία Back to the Future ανάμεσα σε άλλες. Τελευταία δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι αντίστοιχο, και θεωρώ ότι, τουλάχιστον από τους ελληνικούς παροχείς, είμαστε ασφαλείς.

Σε κάθε περίπτωση όμως, υπάρχουν κάποια πολύ απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να προστατευθούμε από την ανίχνευση.

• Υπάρχει ένα πρόγραμμα ονόματι Peer Guardian 2 ( http://phoenixlabs.org/pg2/ ) το οποίο διατηρεί blocklist με όλες τις διαδικτυακές διευθύνσεις που μπορεί να δημιουργήσουν νομικά προβλήματα σε όποιον χρησιμοποιεί p2p. Η έγκατάστασή του είναι πολύ απλή, η λίστα γίνεται update κάθε φορά που ανοίγουμε το πρόγραμμα και η προστασία είναι εξασφαλισμένη. Προσωπικά το θεωρώ απαραίτητο να τρέχει όσο κατεβάζει κάποιος οτιδήποτε από p2p, ειδικά δημοφιλή αρχεία και τελευταίες ταινίες που είναι πιο πιθανό να παρακολουθούνται από εταιρείες.

• Όλα τα torrent sites έχουν κάποια σχόλια κάτω από κάθε αρχείο, τα οποία εκτός από την ποιότητα του αρχείου και το αν αξίζει τον κόπο ή όχι δεν παραλείπουν συνήθως να αναφέρουν αν ένα αρχείο παρακολουθείται από εταιρείες. Προσωπικά έχω δει αρκετές περιπτώσεις τέτοιων αρχείων σε piratebay και mininova, και έχω θεωρήσει καλύτερο να μην το ρισκάρω από τη στιγμή που υπάρχουν εναλλακτικές.

• Προκειμένου να προστατεύουμε τα sites που διατηρούν links στο rapidshare, καλό είναι να μην κάνουμε click στο link αλλά copy και paste στο browser / download manager μας. Έτσι δεν κρύβουμε το δικό μας IP, αλλά τουλάχιστον δεν δίνουμε πληροφορίες στο rapidshare για το που βρήκαμε το αρχείο ώστε να μπορέσουν εκείνοι να δουν τι περιέχει, να το κατεβάσουν και να αναζητήσουν αυτούς που το ανέβασαν.

• Σε κάθε περίπτωση όμως, τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει τη σωστή κρίση του χρήστη του διαδικτύου. Πάνω από όλα δηλαδή, πρέπει να προσέχει κάποιος τι, πότε και από πού το κατεβάζει. Δηλαδή, ενώ κάποιος μπορεί με ασφάλεια να κατεβάσει μια ταινία παλαιότερη με την οποία δε θα ασχολείται καμία εταιρεία να την κάνει track, είναι απείρως πιο επικίνδυνο να κατεβάσει μια ταινία που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στα σινεμά. Τελευταίο παράδειγμα η ταινία X-Men Beginnings: Wolverine, της οποίας μια κόπια εκλάπη από το studio πριν καν ολοκληρωθεί και διέρρευσε στο internet. Στην υπόθεση ενεπλάκη μέχρι και το FBI, γιατί αποτελούσε υπόθεση κλοπής, και αρκετός κόσμος που την κατέβασε έλαβε προειδοποιήσεις. Πήγαν γυρεύοντας λέω εγώ.

Οι καιροί είναι δύσκολοι στο θέμα αυτό και αναμένεται να δυσκολέψουν κι άλλο. Συνιστώ προσοχή, μέτρο και σκέψη, παρά παρακινδυνευμένες κινήσεις.

Η Άνοιξη των Πνευματικών Δικαιωμάτων

Μεγάλες ανακατατάξεις συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στο χώρο της προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων και όλη η κοινότητα των downloaders παρακολουθεί (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να παρακολουθεί αν καταλάβαινε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα) με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις.

Η αρχή έγινε με τη δίκη των τεσσάρων του Pirate Bay στη Σουηδία και την καταδικαστική απόφαση στην οποία αυτή η δίκη κατέληξε. Εν συντομία, με αυτή την απόφαση κατέρρευσε το προπύργιο ασφαλείας που είχαν σηκώσει τα torrent sites στη δεύτερη εποχή του p2p (θεωρώ ως πρώτη εποχή αυτή του Napster, στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, στην οποία οι υπηρεσίες p2p αποθήκευαν αρχεία στους δικούς τους servers), με το να μην αποθηκεύουν αρχεία στους servers τους. Στην ιδέα αυτή είναι βασισμένο όλο το πρωτόκολλο bitTorrent, το οποίο μέχρι τώρα ήταν το πιο δημοφιλές πρωτόκολλο για την ανταλλαγή αρχείων.

Με τη δίκη αυτή λοιπόν κλονίζεται η πεποίθηση ότι με το να μην υπάρχουν καθόλου αρχεία με copyrighted περιεχόμενο στους servers τους είναι ασφαλείς οι υπηρεσίες, αφού μπορούν ακόμα να καταδικαστούν για συνέργεια στο “έγκλημα”.

Τώρα βέβαια, το ότι ο δικαστής που εξέδωσε την καταδικαστική απόφαση αποδείχθηκε μια εβδομάδα μετά ότι ήταν μέλος της Swedish Copyright Association και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Swedish Association for the Protection of Industrial Property, μπορεί να οδηγήσει σε επανάληψη ή αναθεώρηση κάποιων βασικών αρχών εν όψει της επικείμενης έφεσης, αλλά η απόφαση έχει ήδη γίνει μέρος της υπάρχουσας βιβλιογραφίας και αποτελεί προηγούμενο για τις επόμενες δίκες.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σήμερα κυκλοφόρησε η είδηση στο Arstechnica ότι το Rapidshare έδωσε πληροφορίες για το IP χρηστών στις γερμανικές αρχές (η Γερμανική νομοθεσία περιλαμβάνει σχετικό άρθρο), οι οποίες μετά σε συνεργασία με την Deutsche Telekom έφτασαν στο όνομα και τη διεύθυνση ενός χρήστη της υπηρεσίας και έκαναν έφοδο στο σπίτι του. Αναφέρεται ότι το αρχείο που προκάλεσε όλο το κυνηγητό ήταν το άλμπουμ “Death Magnetic” των Metallica, την προηγουμένη της επίσημης κυκλοφορίας του.

Οι μέρες αυτές χρειάζονται προσοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμα την απαραίτητη νομοθεσία για να κυνηγήσει χρήστες μόνο λόγω πνευματικών δικαιωμάτων (αν και έχει αποδείξει ότι διαθέτει τα απαραίτητα μέσα με πολύ καλές αντιδράσεις στον τομέα του κυνηγητού παιδικής πορνογραφίας) δε σημαίνει ότι όλοι μας δε χρειάζεται να ξέρουμε τι κάνουμε και πώς να προστατευθούμε από τους κινδύνους.

Θέλω να πιστεύω ότι το αυριανό post θα είναι ένα βήμα προς την εκπαίδευση και την προστασία των χρηστών από τις επικείμενες “κακοτοπιές”. Εν αναμονή…

Περί Μακροοικονομίας ο Λόγος

Όλοι γνωρίζουν και εφαρμόζουν καθημερινά τις βασικές αρχές της μικροοικονομικής θεωρίας. "Ορθολογικός καταναλωτής", "μεγιστοποίηση του κέρδους", "κόστος ευκαιρίας", "οικονομίες κλίμακας" και λοιπά. Αυτά τα ξέρουμε, η Μικροοικονομία διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια, τα εφαρμόζουμε σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Όλοι σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να μεγιστοποιήσουμε τη χρησιμότητά μας από το καθετί που κάνουμε, κανένας όμως δε σκέφτεται τις επιπτώσεις που θα είχε η κάθε απόφαση του αν την έπαιρνε ταυτόχρονα όλος ο κόσμος. Και η Μακροοικονομία, θυμίζω, επίσης διδάσκεται στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια.

Τα παραδείγματα άπειρα. Αναφέρω λίγα ενδεικτικά, δηλώνοντας ένοχος για τα μισά από αυτά σε κάποια στιγμή της ζωής μου:

1. Πετάμε ένα σκουπίδι στο δρόμο. Κανένα πρόβλημα, ένα σκουπίδι δεν κάνει τόσο κακό. Αν όμως το έκαναν όλοι; Πώς θα ήταν οι δρόμοι τότε;

2. Μπαίνουμε στο μετρό χωρίς να πληρώσουμε εισιτήριο. Οι πιθανότητες να μας πιάσουν είναι ελάχιστες, και ένα ευρώ δε θα κάνει την Αττικό Μετρό να καταρρεύσει. Αν όμως όλος ο κόσμος αποφασίσει να σταματήσει να πληρώνει εισιτήριο; Ποιος θα χρηματοδοτήσει το μέσο που μας πηγαίνει γρήγορα, αξιόπιστα και με ασφάλεια στη δουλειά μας καθημερινά;

3. Αποσύρουμε όλες τις καταθέσεις που έχω στην τράπεζα. Τώρα με την οικονομική κρίση τα χρήματα μου είναι πιο ασφαλή μέσα στο στρώμα παρά στο χρηματοκιβώτιο της τράπεζας, και όταν με το καλό περάσει η κρίση τα καταθέτω ξανά. Τι θα γίνει όμως αν σκεφτούν όλοι έτσι; Πότε θα ξεπεράσουμε την κρίση αν αποσυρθεί όλη η ρευστότητα από την αγορά; Σωστά το σκεφτήκατε: ΠΟΤΕ.

4. Δηλώνουμε στην εφορία λιγότερα από τα πραγματικά μας έξοδα. Λέμε ότι το κράτος δε θα καταρρεύσει με δυο χιλιάδες ευρώ που θα γλιτώσουμε εμείς, ενώ για εμάς τα ίδια λεφτά αντιστοιχούν σε πολύ σεβαστό ποσοστό του ετησίου εισοδήματός μας. Αν το κάνει όμως όλος ο κόσμος (που στην προκειμένη περίπτωση το μεγαλύτερο μέρος το κάνει), το κράτος δεν έχει αρκετά λεφτά και χρειάζεται να θεσπίσει νέους φόρους που πάλι βαρύνουν εμάς, και αυτούς που φοροδιαφεύγουν και αυτούς που δε φοροδιαφεύγουν.

Θεωρώ ότι 5 δευτερόλεπτα παραπάνω αν αφιερώναμε σε κάθε απόφαση που παίρναμε για να τη δούμε και από τη μακροοικονομική οπτική γωνία θα μας βοηθούσε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο για όλους.

Γιατί η ίδια λογική ισχύει και εδώ:

5. Ένας άνθρωπος που σκέφτεται μακροοικονομικά δε θα αλλάξει τον κόσμο. Αν όλοι όμως σκέφτονταν έτσι και ενεργούσαν αποφεύγοντας ενέργειες που δε βλάπτουν μεν σε ατομικό επίπεδο, αποδεικνύονται όμως εξαιρετικά δυσμενείς αν τις ανάγουμε σε συλλογικό επίπεδο, τότε θα μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά.

Drum and Bass in Athens?

Η αναζήτηση καλής ηλεκτρονικής μουσικής που να μην έχει κουραστεί ακόμα μας οδήγησε στο Bios to Σάββατο, στο πρώτο μετά από αρκετό καιρό (από όσο ξέρω τουλάχιστον) drum and bass party επί Ελληνικού εδάφους.

Το line up απαρτιζόμενο ως επί το πλείστον από Άγγλους παραγωγούς (o Dev Paradox νομίζω είναι Λιθουανός) είχε ώς εξής:

Neil Landstrumm
Distance
Paradox
Phil Source

οι δυο πρώτοι σε live και οι άλλοι δυο σε dj sets.

Αρκετά καλό event, είχε κάποιο κόσμο ο οποίος ήταν φανερά οπαδός της drum and bass κουλτούρας και χόρευε όμορφα και έντονα και καλή και δυνατή μουσική (ο Distance ειδικά τα έδωσε όλα).

Αναμενόμενα, το bios (αν και σχετικά μικρός χώρος) δε γέμισε, πράγμα το οποίο ήταν καλό από την άποψη του ότι υπήρχε άπλετος χώρος να χορέψεις, κακό από την άποψη της υποστήριξης του αθηναϊκού κοινού σε ένα μουσικό χώρο ο οποίος σε όλο τον κόσμο έχει αναρίθμητους οπαδούς.

Και διερωτώμαι:

1. Πώς γίνεται να εξελιχθεί και να ανοιχτεί μουσικά η Αθήνα όταν ούτως ή άλλως το κοινό δεν ασχολείται ή δεν είναι αρκετό να την υποστηρίξει;

Ένας promoter προφανώς και δε θα κλείσει καλλιτέχνες από ιδιώματα που δε γεμίζουν clubs, αφού πιθανότατα δε θα βγάλει τα έξοδα. Σεβαστό και αποδεκτό. Ταυτόχρονα, ερασιτέχνες promoters που έχουν πάθος με κάποιο, όχι απόλυτα δημοφιλές, είδος μουσικής δεν είναι απαραίτητο πως θα πάρουν το ρίσκο να φέρουν έναν καλλιτέχνη αν υπάρχει πιθανότητα να "μπουν μέσα" στη διοργάνωση.

2. Από την άλλη πλευρά όμως, πως περιμένουμε ένας νέος άνθρωπος που δεν έχει αρκετά αναπτυγμένο το ένστικτο της μουσικής αναζήτησης με τα μέσα που του παρέχει το internet (αναφέρομαι στα νόμιμα, που είναι υπεραρκετά για να ικανοποιήσουν το σκοπό της αναζήτησης και της ανακάλυψης νέων μουσικών ιδιωμάτων και συγκροτημάτων) να ανακαλύψει νέες μουσικές για να τις υποστηρίξει μετά στα σπάνια events που γίνονται;

3. Και τι κάνει κάποιος που το έχει αναπτυγμένο αυτό το ένστικτο, ψάχνει και ανακαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τα ακούει μόνος του στο iPod ενώ περπατάει ή (προσφάτως) οδηγεί;

[Συνεχίζεται...]