Monday 15 June 2009

Synch Festival Day 2 (Chapter 2: Indoors)

Έχοντας τελειώσει με τις open air συναυλίες και με τα αυτιά ακόμα να βουίζουν λίγο από το Squarepusher, οι επιλογές άρχισαν να γίνονται πιο δύσκολες. Στη μια σκηνή οι Βρετανοί The Bug, στην άλλη ο ανερχόμενος Έλληνας Ντέιβιντ. Επιλέγουμε την πρώτη γιατί ξέρουμε πως θα καταλήξουμε τελικά στη δεύτερη..

O ήχος του The Bug από μόνος του δεν εκπλήσσει. Δυνατό grime / dubstep, με hip hop φωνητικά από τον Tippa Irie και απίστευτα βαρύ μπάσο. Όχι κακό, αλλά κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μόδα που όχι μόνο έρχεται λίγο καθυστερημένα στην Ελλάδα αλλά και πλασάρεται ως πολύ πιο ακραία από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει όμως είναι η συμμετοχή του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι ο ήχος στον εσωτερικό εκθεσιακό χώρο είναι κάκιστος και από το αντανακλώμενο μπάσο τρίζουν οι τοίχοι και παραμορφώνεται το beat, ο κόσμος δεν πτοείται και χορεύει ξέφρενα όπως αρμόζει στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Στην άλλη σκηνή παίζει ο Ντέιβιντ, ο οποίος κάνει ένα αρκετά αξιόλογο electro-dance set θερμαίνοντας τον κόσμο για τον Shit Robot που ακολουθεί. Σίγουρα θα ήθελα να τον ξανακούσω γιατί φάνηκε ότι έχει να πει αρκετά ως dj.



Το set του Shit Robot είναι άνετα από τα καλύτερα set που έχω ακούσει τελευταία. Κλασικός ήχος Αγγλίας (ο ίδιος για την ακρίβεια είναι Ιρλανδός…), έχει ό,τι μπορεί να ζητήσει κάποιος από ένα ξεσηκωτικό dj set. Πολύ καλές και smooth μίξεις, άψογη επιλογή τραγουδιών (highlight για μένα το Join in the Chant των Nitzer Ebb), δεμένα extra beats και εφέ, και συχνό slowing down του ρυθμού η του μπάσου για να επανέλθει προκαλώντας ακόμα πιο έντονο χορό και φωνές από το πλήθος. Άψογος.

Η συνέχεια ανήκει στους Βέλγους Aeroplane, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί τελευταία σε πολύ hot remixers, «πειράζοντας» κομμάτια από Friendly Fires (το «Paris» άνοιξε το set τους δίνοντας μια πολύ καλή ιδέα του τι θα ακολουθούσε), MGMT και Bloc Party με μεγάλη επιτυχία. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος, πολύς ιδρώτας, ακόμα περισσότερος χορός και fun.



Ταυτόχρονα όμως, παίζουν άλλες δυο σκηνές με πολύ ενδιαφέροντα ονόματα και όποιος κάθισε μόνο στους ομολογουμένως πολύ καλούς Shit Robot – Aeroplane έχασε απίστευτη εμπειρία. Στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης, ο Έλληνας Biomass έχει γεμίσει τις κερκίδες, έχει καθίσει τον κόσμο οκλαδόν μπροστά στο τραπέζι με το laptop, το synth και την κονσόλα του και παίζει κάτι που κυμαίνεται από minimal dub, μέχρι ambient και sub bass, αλλά εμένα μου θυμίζει έντονα technoid και rhythmic noise, οπότε η χαρά μου είναι υπερδιπλάσια ακούγοντας την πολύ ρυθμική μουσική του και βλέποντας ένα ολόκληρο αμφιθέατρο να ακολουθεί την ήχο και φανερά να του αρέσει.




Αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό το γεγονός ότι μόλις τελείωσε και εισέπραξε το χειροκρότημα που του άξιζε, πολύς κόσμος φώναζε και παρακαλούσε για encore, κάτι που στην αρχή φάνηκε να μην έχει προετοιμάσει αλλά τελικά έκανε προς μεγάλη μας χαρά.

Στην άλλη σκηνή έπαιζε αρχικά ο Hudson Mohawke, ο οποίος διαφημίζεται ως big beat, IDM μπλα μπλα, αλλά τελικά το set του φέρνει πιο πολύ σε techno και έτσι ο κόσμος που έμεινε να τον δει ήταν λιγοστός. Επίσης λίγος ήταν ο κόσμος που παρακολούθησε τον Alex Tsiridis, ο οποίος ξεκίνησε το set του με καλή Detroit techno και πέρασε σε dubstep (μόδα λέμε) με γυναικεία live φωνητικά (στα ισπανικά μάλιστα για το extra μπέρδεμα). Το τέλος του set του Alex και λίγο μετά και των Aeroplane ήταν και το σημείο όπου οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν οπότε αποχώρησα.

Highlights της ημέρας αναμφίβολα τα sets Shit Robot – Aeroplane και ο Biomass, με ειδική μνεία στον Squarepusher ο οποίος ήταν απωθημένο πολλών ετών και δεν απογοήτευσε αλλά ούτε και αποτελεί το live που θα περιγράφω στα εγγόνια μου. Ειδική αναφορά επίσης στην οργάνωση του φεστιβάλ το οποίο παρά τα 4500 άτομα και τις πολλές σκηνές κύλησε πολύ ομαλά και χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις (με εξαίρεση το Mulatu που δεν ήθελε να φύγει με τίποτα από τη σκηνή). Άριστοι επίσης και πολύ εξυπηρετικοί οι εθελοντές, που συνέβαλλαν τα μέγιστα στην ομαλή διεξαγωγή ενός τέτοιου φεστιβάλ. Και του χρόνου!

Synch Festival Day 2 (Chapter 1: Open Air)

Λίγος κόσμος μπορεί να καταλάβει την ανυπομονησία μου για το Synch Festival του σαββατοκύριακου που μας πέρασε. Και η ανυπομονησία αυτή δεν οφειλόταν μόνο σε συγκεκριμένο όνομα (αν και η εμφάνιση του αγαπημένου Squarepusher κάθε άλλο παρά αδιάφορη ήταν) αλλά στη όλο σύνολο του φεστιβάλ και της φιλοσοφίας πίσω από αυτό. Εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

Καλά τα φεστιβάλ στα οποία εμφανίζονται γνωστοί καλλιτέχνες γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να δεις αγαπημένα ονόματα γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι να περιμένεις, αλλά είναι λίγες οι φορές που φεύγεις από ένα τέτοιο φεστιβάλ έχοντας μάθει κάτι καινούργιο. Στο Synch αντίθετα, μπορεί να ξέρεις μερικά ονόματα που λειτουργούν ως «κράχτες», αλλά τα υπόλοιπα σίγουρα τα ανακαλύπτεις εκεί για πρώτη φορά και πάντα υπάρχει κάτι φρέσκο που αξίζει τον κόπο. Ιδανικές καταστάσεις…

Η δεύτερη μέρα λοιπόν του φεστιβάλ ξεκίνησε στην κεντρική σκηνή με τους The Matthew Herbert Big Band, μια εντυπωσιακή παρουσία που αποδείχθηκε ιδανική για το άνοιγμα του φεστιβάλ. Το συγκρότημα αποτελείται από full jazz ορχήστρα, με μαέστρο, έξοχα jazz γυναικεία φωνητικά και τον Matthew Herbert στην παραγωγή, το sampling και τα beats.

Το όλο σύνολο ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό, ένα μείγμα acid jazz με πολλούς dance ρυθμούς σε συνδυασμό με τα προχωρημένα samples του κυρίου Matthew Herbert (μέχρι και το κοινό samplαρε βάζοντάς μας να φωνάξουμε ενώ ηχογραφούσε τη φωνή και τη χρησιμοποίησε σαν βασικό sample για το επόμενο κομμάτι που έπαιξε).

Ακολούθησε μια μικρή κοιλιά στην οποία συνέβαλλαν οι A Mountain of One και οι Teenagers (δε θα πάρω άλλο indie, post-punk, ή αδιάφορο electropop, ευχαριστώ πολύ) και ο Mulatu Astatke and the Ηeliocentrics (μπλα μπλα μπλα) με σχετικά ενδιαφέρουσα Αιθιοπική jazz που έγινε όμως κουραστική και μονότονη μετά το μισάωρο. Άραγμα, μπύρες, γέλιο και βόλτες, διόλου άσχημα.




Η συνέχεια ανήκε δικαιωματικά στον κύριο Tom Jenkinson, aka Squarepusher, ο οποίος μας απογείωσε με το abstract drum and bass του, το απίστευτα τεχνικό μπάσο του και τα live drums. Πολύ έντονος και δυνατός ήχος, συνεχόμενα ξεσπάσματα, αρκετός χορός από το κοινό συνέθεσαν μια πολύ καλή εμφάνιση.



Στα μείον το μπέρδεμα των beats και των drums που μερικές φορές έχαναν το ρυθμό, στα συν το πωρωμένο παίξιμο του Squarepusher που έδειχνε ότι ζούσε αυτό που έκανε. Δυστυχώς λόγω καθυστερήσεων ή εμφάνισή του τέλειωσε μετά τις 1 στερώντας μας το encore, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου μα καθόλου.




Παράλληλα έπαιζαν οι Junior Boys, με πολύ συμπαθητική electropop, που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό (ειδικά τους πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Περράκη που χτυπιόντουσαν δίπλα μας), κλείνοντας έτσι τις open air σκηνές για τη βραδιά. Καλά ως εδώ, αλλά είχε επιτέλους έρθει η ώρα για κοπάνημα δίχως αύριο στις κλειστές αίθουσες και σκηνικά που έμελλε να γίνουν τα highlights της ημέρας...

Thursday 11 June 2009

...και Κάτι για τις Διακοπές...

Μιας και είμαι ον φύσει αισιόδοξο, που αποφεύγει να δει μισογεμάτα ποτήρια όταν υπάρχει εναλλακτική οπτική γωνία και που, ειλικρινά, λαμβάνει ικανοποίηση όταν κάνει τον άλλο κόσμο να γελάει και να αισθάνεται όμορφα, ας κάνω για άλλη μια φορά αυτό που με ευχαριστεί και πού ξέρετε; Ίσως και να βγείτε κερδισμένοι.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εποχή που πολύς κόσμος θεωρεί ως την καλύτερη εποχή του χρόνου. Εγώ προσωπικά δεν προτιμώ καμία εποχή από τις άλλες, περνάω το ίδιο καλά ό,τι εποχή και να είναι. Αυτοί όμως που θεωρούν το καλοκαίρι ως την καλύτερη εποχή οφείλουν να μη γκρινιάζουν, τουλάχιστον τώρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, το καλοκαίρι είναι η κατεξοχήν εποχή για να περάσεις φα-ντα-στι-κά!

Είναι η εποχή που φοράμε ανοιχτόχρωμα ρούχα, που κάνουμε βόλτες συνέχεια γιατί ο καιρός το επιτρέπει και δε βρέχει ούτε χιονίζει. Που όλος ο κόσμος είναι πιο ανοιχτός σε νέες εμπειρίες, στο να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους και να δει πώς μπορεί να περάσει καλύτερα σε μια οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή.

Η εποχή που πηγαίνουμε για μπάνιο τα σαββατοκύριακα (ναι, ακόμα και αυτά των εκλογών γιατί η λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως και να εκφραστεί, δεν πρόκειται να γίνει κατανοητή από αυτούς που την έχουν προκαλέσει και δε θα θέλαμε να ψηφίσουν όλοι όσοι έλεγαν ότι θα ψήφιζαν Οικολόγους Πράσινους γιατί θα έβγαιναν πρώτο κόμμα και θα γινόμασταν ρεζίλι σε όλη την Ευρώπη).

Η εποχή που γίνονται όλα τα καλοκαιρινά φεστιβάλ και που ξαφνικά υπάρχουν τόσες επιλογές που, όχι μόνο δε φτάνουν τα λεφτά, αλλά δε φτάνει και ο χρόνος γιατί πολλά πέφτουν την ίδια μέρα (π.χ. Synch 2η μέρα και Goa Gil ή οι συναυλίες για την Ημέρα της Μουσικής που φέρνουν τόσο καλό κόσμο σε τόσα stages που πρέπει να κλωνοποιηθούμε για να τα δούμε όλα). Για να μην πω ότι υπάρχουν πάντα και οι συναυλιακές επιλογές του εξωτερικού και καταλήξουμε να ψάχνουμε για διακοποδάνειο (Amsterdam’s Sensation White, London’s Get Loaded in the Park κτλ κτλ).

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για να νιώσουμε καλά, όλος ο κόσμος είναι σε mood διακοπών και πέρα από όλα τα θέματα συζήτησης που ούτως ή άλλως υπάρχουν έχουμε και το «πού θα πας διακοπές;» με τον άτυπο διαγωνισμό για το ποιός έχει οργανώσει καλύτερα το πρόγραμμα του καλοκαιριού από άποψη παρέας και μέρους.

Μην ακούω γκρίνιες λοιπόν για πολλή δουλειά (σταμάτα και τη γκρίνια και την πολλή δουλειά, πρέπει να είσαι ο/η μόνος/η που δουλεύει αυτή την εποχή), έλλειψη σχέσης (βρες μια! Καλοκαίρι είναι!), ύπαρξη σχέσης που δεν ικανοποιεί (κόφτη! Βρες άλλη!) ή έλλειψη χρημάτων (καλά θα ήταν να ήταν περισσότερα, αλλά μπορείς να περάσεις φανταστικά και με αυτά).

Το μόνο ζητούμενο είναι να περνάμε καλά. Όσοι δεν περνούν καλά έχουν μόνο τον εαυτό τους να κατηγορήσουν. Άλλωστε διαβάζουν λάθος blog.